Geschiedenis
Zwitserland ontstond op 1 augustus 1291, toen de oerkantons - Uri, Schwyz en Unterwalden - van het Heilige Roomse Rijk een confederatie (zie Bondsbrief van 1291) stichtten, om hun onafhankelijkheid ten opzichte van de Habsburgse vorsten te verkrijgen en te bewaren.
Hun onafhankelijkheid werd bewerkstelligd door Johann Rudolf Wettstein en pas erkend bij de Vrede van Westfalen in 1648, die ook een einde maakte aan de Tachtigjarige Oorlog en de Dertigjarige Oorlog.
Na verloop van tijd sloten ook andere kantons zich bij hen aan. De Zwitserse Confederatie bestond uit een bonte mengeling van staten, die al dan niet met hun vazalstaten (Wallis, bijvoorbeeld, was een vazalstaat van Bern) bij de confederatie hoorden.
Tijdens de Franse Revolutie wijzigde Napoleon de structuur, en werd - na lang gepalaver tussen unitaristen, federalisten en confederalisten - de unitaire Helvetische Republiek afgekondigd. Deze was zo instabiel dat men in 1803 reeds terugkeerde naar een confederatie.
In 1848 werd na een kleine godsdienstoorlog (de laatste van in totaal vijf godsdienstoorlogen) tussen katholieken en protestanten (zie Sonderbund) de staat definitief omgevormd tot een bondsstaat.
Tijdens de beide wereldoorlogen bleef Zwitserland neutraal, hoewel er wel gevechtshandelingen plaatsvonden. Zo werden er in 1940 elf Duitse gevechtsvliegtuigen neergeschoten die het Zwitserse luchtruim schonden.
